Dat ik dokter wilde worden was al vanaf jongs af aan een droom. Op de chirurgie afdeling, dat wist ik zeker. Tijdens mijn studie is mijn droom niet veranderd, maar wist ik wel hoe moeilijk het was om een opleidingsplek op deze gewilde afdeling te krijgen. Tijdens mijn studie ben ik dan ook al begonnen met een promotie onderzoek.
Vorig jaar ben ik afgestudeerd als basisarts en nog steeds druk bezig met mijn promotie onderzoek. Om niet mijn gehele week bezig te zijn met onderzoek en om ook wat geld te verdienen, ben ik op zoek gegaan naar een baan waarin patiënt contact centraal staat, waar ik met vrolijke mensen kan werken maar ook de flexibiliteit heb om meer te werken in een periode waarin het voor mijn promotie onderzoek wat rustiger is of juist wat minder te werken als ik het (daarmee juist) druk heb.
Het werken bij Thuisvaccinatie betekent veel flexibiliteit, veel vrolijke patiënten maar ook heel veel werken aan mijn communicatieve vaardigheden in een andere setting dan de spreekkamer.
Als ik mijn collega’s bij Thuisvaccinatie moet omschrijven dan hebben ze een aantal dingen gemeen: de opleiding geneeskunde afgerond, communicatief vaardig en enthousiast. De achtergrond maar ook de ambitie van onze collega’s verschilt enorm! Op dit moment hebben we zo’n 50 artsen in dienst die allemaal een eigen verhaal hebben.
Een aantal van mijn collega’s zijn bezig met het opzetten van hun eigen onderneming. Een collega richt zich op het ontwikkelen van een app, een ander geeft workshops en weer een ander werkt aan een eigen kledinglijn. Een van mijn collega’s werkt als stewardess, weer een ander volgt de kunstopleiding. Allemaal voorbeelden van collega’s die een BIG registratie hebben maar ook verder kijken dan de geneeskunde.
Ik heb ook collega’s die nog niet zo goed weten wat ze willen en collega’s die heel goed weten wat ze willen en het werk combineren met een opleiding osteopathie, seksuologie, anesthesiologie. Bijna alles hebben we voorbij zien komen.
Het leuke aan dit werk? Je komt bij mensen thuis, ze zijn blij dat je er bent, elk bezoek is weer anders en we doen het werk met zijn allen. Alle collega’s zetten zich in om onze dienstverlening zo goedmogelijk te laten aansluiten bij de wensen van de klant.
Na het volgen van de opleiding geneeskunde wist ik nog niet zo goed wat ik wilde, maar dat ik op dit moment niet in het ziekenhuis wilde werken, was voor mij duidelijk. Met de hiërarchie in een ziekenhuis heb ik tijdens mijn coschappen kennisgemaakt, wat op dit moment niet is wat ik zoek. Ik was na mijn studie op zoek gegaan naar een baan waar ik wel als arts kan werken maar niet in een ziekenhuis.
De zorg van de toekomst vindt steeds minder in een ziekenhuis plaats en steeds vaker in de thuissituatie. Thuisvaccinatie springt hier goed op in en omdat ik zelf erg van reizen hou, was de match snel gevonden.
Het is 10 uur in de ochtend. Tijd om weer eens de voorraad in mn koelkast te checken. Na een blik op de templogger, die op 5 graden staat, gaat mn blik langs de voorraad. Met een notitieblokje noteer ik elke maand de hoeveelheden vaccins die erin staan. Tijd voor een bestelling! Met m'n tablet in m'n hand bestel ik 80 hepatitis A vaccins, 50 DTP, en ga zo het lijstje verder af. Klaar! Morgenochtend worden ze afgeleverd bij m'n voordeur.
Met een mok koffie in de hand check ik de route van vandaag. Er staan zo'n 10 adressen op, we gaan dit keer naar Brabant. Altijd gezellig. Er zijn vandaag weinig bijzonderheden, de voorbereidingen zijn netjes uitgevoerd door de artsen van het team in Hoofddorp, en alles klopt.
Een persoon gaat naar Indonesië, en zij gebruikt nogal wat medicatie dat haar afweer sterk remt. Dat is belangrijk om te weten, want dan werken je vaccins niet goed. Eventueel moet er op een andere manier gevaccineerd worden. Dat heb ik allemaal te horen gekregen op de cursus die ik in het begin van mijn loopbaan kreeg.
Inmiddels is het 12 uur geworden en is het tijd om te gaan. Ik pak mijn koelbox in met de vaccins die ik nodig heb vandaag, en nog een standaard aantal reserves. Met koelboxen, dokterstas en lunch bij me naar de auto. Onderweg een muziekje aan, het is lekker weer en rustig op de weg. Toch relaxed, die vrijheid.
Aangekomen bij mijn eerste adres, een boerderij bij Oss in de buurt, rijd ik het erf op. Ik voel me net een plattelandsdokter op huisvisite, met dokterstas en koelbox. Het gezin, vader, moeder en twee kinderen, zit op me te wachten. De gele boekjes liggen op tafel. Koffie? Ik knik. Met een gewichtig gebaar sla ik mijn tablet open en begin met de ouders een gesprek over hun bestemming.
Thailand? Ik pak de malariakaart erbij en wijs welke gebieden er risico’s vormen op malaria. Ook allerlei andere adviezen geef ik ze mee. De beide ouders luisteren en kijken aandachtig mee, maar hebben zich al ingelezen. Met jonge kinderen erbij lopen ze liever geen risico, dus ze blijven buiten de malariazones.
Inmiddels komt de jongste, een meisje van 5, met haar knuffel naar me toelopen en kijkt me met grote blauwe kijkers aan. Doet het pijn? Vraagt ze. Ik vertel haar dat ze wel een prik zal voelen, maar dat het zo over is. En ze mag bij mama op schoot en een filmpje kijken op de ipad.
Ik heb een leuke pleister en een prikdiploma voor haar. Met een vastberaden gezicht gaat ze zitten op haar moeders’ schoot. De prik voelt ze wel even, er komen wat traantjes, maar dat is met 5 minuten voorbij.
Na afloop, als ik ook haar grote broer, en vader en moeder heb ingeënt, komt ze me een tekening brengen. Voor jou! Zegt ze. En ik vond het helemaal niet eng! Eigenlijk vind ik prikken nu helemaal niet eng meer! Twee verbaasd lachende ouders nemen afscheid van me. Of ik de volgende keer weer kom….?
De rest van de route vordert gestaag. Inmiddels heb ik al zo’n 150 kilometer achter de wielen vandaag. Je moet van autorijden houden, zeiden ze in het begin, en van mensen! Beide zijn mijn liefhebberij. Een ouder stel dat nog een lange reis gaat maken, net gepensioneerd, kijkt er erg naar uit. Ik vraag ze naar hun vaccinaties in hun jeugd.
Ze hebben beide de mazelen doorgemaakt. Dat klopt, want toen werd er nog niet gevaccineerd. Of ze rabies nodig hebben? Geen vraag is inmiddels te moeilijk, en als ik even twijfel, bel ik een nummer van de achterwacht, voor overleg. Heel makkelijk.
Aan het einde van de route rij ik naar huis. In mijn tas zit een tekening van een meisje van 5. Ze is na vandaag nooit meer bang voor prikken.